Mevlana ve Zağanos

  “Gel gönlümün nuru, gel!

    Ey dileğim, ey maksadım, gel!

    Ey seven, ey sevilen

    Bilirsin ki yaşamımız senin elinde…

    Sıkıntı etmeden n’olur gel.

    İnad etmeden gel.”

  “Gönlümün sultanı sevgilim,

    Senin nur yolun gözlerim.

    Gel, ne olursun sevgilim

    Gelirsin diye yolun gözlerim.

    Bir gün ansızın gel, sessiz.

    Gelmezsen ağlarım, hissiz.

    Gün olsun gel sessiz.

    Gelmezsen kalırım kalpsiz, hissiz.”

  Bir yanda bir cihan sultanı Mevlana, diğer yanda bir aşık Zağanos. Saflar aynı, sözler farklı, maksat aynı, tarihler farklı. İkisinde de aynı feryat var, aynı yakarış… Gel diye yakarır ikiside. Biri Şemsine diğeri Nevasına. Öyle bir yakarıştır ki sessiz kalır kimi zaman, dilsiz. Ne büyük bir yakarıştır, bütün kâinat duyar ama bir onlara mı ulaşmaz bu feryat? Gelsinler gönül sultanları. Gelsinler ki bu feryat dinsin, gelsinler ki bu yakarış bitsin…

  Ah bir duysanız sesimizi, bir gelseniz de hiç gitmeseniz. Sizin olduğunuz yerde huzur, neşe ve mutluluk. Sizin yokluğunuz olan yerde hüzün, acı, gam ve keder… Gelin ey sultanlar! Bu gün kurulsun bayram, neşe sofraları. Siz gelin de kalbimiz dolsun huzur ile, aşk ile. Aşk ile yandıkta kaldık, çaresiz bırakmayın bizi de gelin…

  

  Bir kez sarılıp gittiniz de gelmediniz. Duyun bu feryadı da gelin. Bir gelin bırakmayın…

Ne olursanız olun yine gelin…