Ve bir gün karşıma öyle bir çıktın ki zaman durdu, dünya sustu.

Sıradan bir gündü. Belki o günü diğerlerinden ayıran Ramazan Bayramı olmasıydı. Bende Ramazan Bayramında doğmuşum. Belki de o gün benim gerçekten doğum günüm olacaktı. Hayatımın değiştiği o güzel gün olacaktı. Hiç beklenmedik bir yerde, sıradan bir günde, sıkıcı bir anda çıktın karşıma. Dünyam değişti, kalemimi eline verdim ve yazdın-yazıyorsun-yazacaksın beni. İstedinya beni, bir kez evet dedinya bana işte mutluluk buldu bizi. Biz mutluluk olduk, mutluluk biz oldu.

Sahi ya bunca zaman söylemedim o an nasıl gördü bu gözler seni diye. Bunca zaman hiç görmemişim dünyayı. Bu gözler sanki hiç kimseyi görmemiş, ta ki sen karşıma çıkana kadar. Bu gözler seni kırmızı bir pantolon üzerinde beyaz düğmeli bir tişörtü olan sıradan biri olarak görmedi. Gördü, hissetti, aşık oldu. Ne oldu bile demeye gerek duymadı. Bıraktı kendini senin ufkuna. Sana baktığı anlaşılmasın diye taktı gözlüklerini ve gözlerinin içine baktı. Parlayan gözlerini, öpülmeyi bekleyen alnını, aşk isteyen kalbini, tutulmayı bekleyen ellerini, sarılmayı isteyen kollarını gördü. Ellerine kimse değmemiş, seni kimse öpmemişti o güne dek. Kimse sana dokunmamış, kapalı bir mektup gibi kenarda beklemiştin. Bir mektup ki içinde gizli duran Zağanos vardı. Kaderinin mektubunda yazan bir tarih vardı. 21 Temmuz 2015 diyordu o mektupta. Daha doğrusu mektubumuzda. Bilmezdik ikimizde orada öyle karşılaşacağımızı. Bir köyde aşkın bizi bulacağını bilmezdik. Buldu işte. Öyle bir buldu ki öğretti bize bizi. Biz olduk, aşk oldu. Biz olduk, aşık olduk.

Sarıldım sana. Hayatımda kimseye sarılmamıştım. Kimseyi sevmemiş, kimseye bakmamıştım. Gözlerinin içine baktım hep. Gözbebeklerin hissettirdi bana aşkını. Giderken yanağıma koyduğun busede hissettim dudaklarını. Sen meğer aşkmışsın. Sen meğer vazgeçilmezim olacakmışsın. Ben seni sevecekmişim sonsuza dek.

Sen aşk olmuşsun,

Bense aşık.

Sen şiir olmuşsun,

Bense şair.

Sen huzur olmuşsun,

Ben huzurlu.

Ve sen mutluluk olmuşsun,

Biz mutluluk.