…

Başlık bulamadım bu yazıma. Başlık bulamadığım ilk yazım olsun.

Sadece çok sevmiştim seni. Hemde herşeyden çok, herkesten çok sevmiştim. Beni kabul ettiğin dakikadan itibaren kendimi sana bırakmıştım. Hayatın anlamını sen bilmiş, sevgiyi sende bulmuştum. Sadece sevgiyi değil, mutluluğu da sende bulmuştum. Mutluluğun ne olduğunu bana öğreten sen olmuştun. Hatırlıyorum şöyle de servise bindiğimde herkes bakardı neden bu kadar güldüğümü merak ederlerdi. Sendin sebebi. Yüzümün gülmesinin sebebiydin. Bilmiyorum işte, istemsizce senden gelen tek bir mesaj ile gökyüzünü kucaklardı ufak kollarım. Meğer o gökyüzü bir gün ufak kollarıma ağır gelecekmiş, bilemedim. Çok sevdiğim ve baktığım her bulutunda, gördüğüm her yıldızında senin adını verdiğim o gökyüzü gün geldiğinde başıma çökecekmiş. Bulutlar birer yağmur olup gözlerimi ıslatacakmış, yıldızlar kayıp ölecekmiş. Gün geldiğinde ayrılık beni de bulacakmış. Bilemedim işte, bana verdiğin sözün vardı ama o da tozlu raflara kalkacamış…

Herşey güzeldi oysaki. Mutluydum seninle, mutluyduk biz. Kimseye karışmaz, kimsenin lafını yapmazdık. Kendi içimizde kavga ederdik sadece. Nerede kaldı o günler bilmiyorum ama geri de dönemiyorum zamana. Mutluluğu yakalayamıyorum. Elimden gelen tek şey gecenin bi vakti sessizce çekilip ağlamak oluyor. Bazen babama, bazen anneme yakalanıyorum ağlarken ama onlarda alıştılar dökülen gözyaşlarıma. Ne yapsınlar ki? Ellerinden gelen tek şey teselli vermek oluyor ama elde değil. Bu kadar kolay ayrılamaya gerek yoktu. Daha doğrusu ayrılmaya gerek yoktu. Ama anladım beni sevmediğini. Beni sevmiyorsun ki sen. Keşke “Seni seviyorum.” diyebilseydim bana. En güzel merhem olurdu yaralarıma. Dudaklarımın acısına, gözlerimin kızarıklığına ve en çokta kalbimin yarasına. Sadece “Seni sevmiyorum.” diyebilidi dudakların. Öldüm, paramparça oldu cesedim.

Gelmen için nelerimi vermezdim ki… Hep bi dua ile istedim seni, hep istedim. Vazgeçmedim hiç bir zaman. O kadar çok sevdim ki seni anlatamadım işte. Senden sadece beni sevmeni istedim. Sadece “Seni seviyorum” demeni istedim. Bekledim, sabrettim hep. Bir ümit vardı içimde, Allah'a inandım ve ondan istedim.

Belki senin için kolay oldu ayrılık. En basit yolu seçtin belki de. Bilmiyorum…

Sadece gelmeni istiyorum. Hayallerimiz yarım kalmasın istiyorum. “Seni seviyorum” demeni istiyorum.

Seni çok seviyorum.